اشعار

گرچه هر لحظه تماشای تو شادم کرده است           دیـدنت این‌بار دل را خـانۀ غم کرده است

ای جوان! گفتم عصای دست پیری‌ام شوی           داغ تو پشت مرا مثل عصا خم کرده است

پای خود را میکشی بر خاک اسماعیل من           تیغ امّا در تن تو کشف زمــزم کرده است

عده‌ای شمشیر؛بعضی تیر،نیزه؛دشنه؛سنگ           هرکسی از کینه هرچه شد فراهم کرده است

آن‌قَــدَر بر پــیکــرت پیچــیده ردّ زخــم‌ها           راه را گم، چاره در این جمع درهم کرده است

زخم‌هایت یک طرف، زخم سر تو یک طرف           بغض نامت لشگری را «ابن ملجم» کرده است

تاب آوردم که بی‌تاب از عطش رفتی ولی           طاقتم را خنــدۀ بی‌جــان تو کم کرده است

می روی و می بری همراه خود جان مرا            صبـــر کن بابا ببیـن حـال پریشــان مرا

در پی ات اهل حرم آئینه و قرآن به دست            می بری بـا خود دل خـیـمـه نشـینان مرا

ای عصای پیری ام، داری هلالم میکنی            بعد تو دشـمن ببینـد حــال حیــران مــرا

قبل رفتن اندکی پیش دو چـشـمم راه رو            پُر کن از قد رســایت قاب چشـمان مرا

در جواب تشنگی شد عایــدم شـرمندگی            گر چـه دیدی با زبانت کام عطشان مرا

از فرس افتاده، سوی تو خودم را میکشم            آه بـابـا جـان، ببـیـن زانـوی لـرزان مرا

سوره های پیکرت پاشیده از هم وای من            پخش صحــرا کـرده اند آیـات قـرآن مرا

عده ای کِل میکشند وعده ای کف میزنند            تــا شنیـده دشـمـنت آوای افــغـــان مــرا

تا صدایش میکنم یک دشت پاسخ میرسد            زیـنبـم، بنگـر عـلـی هـای فــراوان مـرا

خون او را در تمام دشت جاری کرده اند

کربلا را بــا تنـش آئـیـنه کـاری کرده اند

از بین مـوج خــون گهــرم را بیاورید            جــان ز جان عــزیــزتــرم را بیاورید

طوفان غم به جان و دلــم مـوج میزند            آرام جــان شــعــلــه ورم را بــیـاورید

شمعــم كه ســوختــه؛ از پــا نـشستـه ام            پــروانــۀ شــكــستــه پــرم را بیـاورید

چون آفتاب سُرخ پر از شعله ام هنـوز            ای هــاشمی رُخــان، قـمرم را بیاورید

ما با همیم همسفر از فرش تا به عرش            از بیــن راه هــمــســفــرم را بیــاورید

تا بنـگــرید جلــوۀ ایـثــار و عـشـق را            آئــیــنــه شـكـسـتــه ســرم را بیــاورید

از بس كه تیر و نیزه به برگ و برم زدند            افتــاده بر زمین، ثــمــرم را بیــاوریـد

دیــدم كه قطعه قطعه شــده پــاره دلـم            از روی خــاك ها جـگــرم را بیاورید

یعقوبم و ز دیــده من نــور رفته است            تا خیــمه یــوسفـم، پســرم را بیــاوریـد

از حــرم آمد بــرون؛ جلــوۀ پیـغـمـبری            با رخ زهــرایــی و؛ بـا جَـنـَـمِ حیــدری

صحنۀ میدان بدل؛ شد به عجب محشری            گفت انابن الحسین؛ ریخت به هم لشگری

موقع جانبازی است؛ رفته ز کف طاقتش            تیغ و سپر در کف و؛ ذکر علی عادتش

خوانده حسین اِن یکاد؛ نذر قد و قامتش            با نگهــی می کند؛ از پــدرش دلـبــری

ماه حــرم مثل شیــر؛ بر دل اعــدا زده            از بــرش تــیــغ او؛ دشمـن او جــا زده

گرچه به رفتن شرر؛ بر دل بــابــا زده            داده به لشگر نشان؛ رزم عـلـی اکبری

یا عــلی و یا عــلی؛ بر لب او کرده گل            ماه نـطـر می زند؛ عمه بخــوان چار قل

داده عنان را ز دست؛ لشگر کوفی به کل            معرکه ای شد به پا؛ وای چه رزم آوری

لشگری از جنگجو؛ از دم تیغش گریخت            شد به عجب ابن سعد؛ رشتۀ کارش گسیخت

دم به دم از دشمنش؛ جان بگرفت؛زهره ریخت            حــیــدر کــربــبــلا؛ بـا رجــز حــیــدری

نــیــزه و تیغ جــفــا؛ بر بــدن تو زدنــد            تیر به همراه سنگ؛ ســوی سرت آمدند

تو به زمین خوردی؛ و آه حـرم شد بلند            خیـز که دلگرمی؛ عمه ای و خــواهری

در برت آمد حسیــن؛ با سـر زانــو علی            از تو نمانـده تنی؛ کو پســرش کـو علی

کاش نفهمد که خورد؛ نیزه به پهـلوعلی            زخم به پهلوی توست؛ ارثــیـۀ مــادری

بس که به روی دلــم؛ داغ دمــادم رسید            اشک به چشــم هـمه؛ عــالم و آدم رسید

بر سر نعشت علی؛ عمــۀ تو هـم رسیـد            مانــد، برایــم فقط؛ دیـدۀ از خــون تری

قسمت تو تیغ و تیر؛ قسمت من غم شده            موی سرم شد سپید؛ قامت من خــم شده

بعد تو ای عمــر من؛ عمر پــدر کم شده            وای چرا غرق خـون؛ وای چـرا پرپری

عطـر پیغمبر چنین در کربلا پیچیده است            یا نسیم مــوی اکبر در هــوا پیـچیده است

چرخـش شمشیر او سر میدواند مرگ را            بین دشمن ذوالفـقار مرتضی پیچیده است

بر زمین انگــار ثــارالله را پــاشیــده انـد            بس که در هر گوشه ای بوی خدا پیچیده است

از تنش هر نیزه مقداری تبرک برده است            یا که بر هر نیزه قرآنی جـدا پیچیده است

اسب او از بین دشمن سر درآورد و تنش            در قنوت نیزه ها چون ربّـنا پیچیده است

قد یک صحرا قد او قد کشیده ست و پدر             پیکر صد پاره اش را در عبا پیچیده است

هر که از خیمه رسیده سخت سردرگم شده            بس که ابعاد غــم این ماجرا پیچیده است

ز جا خیــز ای گل لیلا امیدم بیشتر گردد            بگو بابا که نیرویی به زانو باز بر گردد

جوابــم را نمیگویی نگو اما نگــاهـم کن            که با هریک نگاهت سوی چشمم بیشتر گردد

به پای لالۀ سرخم، من آب از دیده پاشیدم            ولی شور است اشک دیده ام او تشنه تر گردد

شده با خنده ها تواَم، صدای گـریۀ زینب            اگر آیــد ابـالـفـضـلم، عدو آرام تر گردد

عبایم از بدن پُر شد، ز که گیرم مدد یا رب            که ترسم این بدن تا خیمه ها پاشیده تر گردد

به همراه جــوانان بنی هــاشم نمی گـریم            اگر دشمن ببیند اشک من خـوشحال تر گردد

ای جــوان غــرق در خــونم عـلی             خیز و بنگـر روی گــلگــونم علی

ازچه خــاموشی دگــر حـرفی بزن             با من خــونین جگــر حــرفی بزن

مصحف عمرت چو بی شیرازه شد             داغ پـیـغــمـبـر بــرایــم تــازه شــد

تاکه دیـدم غــرق خـون رخسار تو             یــاد بــابــا کــردم از دیــــدار تــو

ای گل از اشکــم گــلاب آورده ام             خیــز ای لـب تـشـنـه آب آورده ام

تنــگ شد از مــاتــم تو سیــنــه ام             پیش چــشمانــم شکــست آئـیـنه ام

دیگر از جان و جهان سیــرم عـلی             در کــنــار تو زمـیـنـگــیــرم علی

آتــش داغت کــبــابــم کــرده است            ماتـمـت خـانه خــرابــم کرده است

نــور چـشـمـانــم چرا خامش شدی            بعد بیـداری بخــوابِ خــوش شدی

قــاتــلــت بر گــریــه ام خنــده کـند            خــنــده را داغ تو شــرمنــده کــنـد

گــوش کن بــابــا صدائـی میــرسد            بانـگ گــرم وا اخــائــی میــرســد

این صــدای عمــۀ تو زیـنـب است            جــان او از مــاتــم ما بـرلب است

زیــنـب آمــد تا مــرا یــاری دهــد            با دلــی بشــکــســته دلــداری دهـد

او بــود آئـــیــنــه دار فــــاطـــمــه            او بــود سنــگ صبــور ما هــمــه

اکـبــرم ســوگــنـد برچــشــم تــرم            او بود هـم خــواهــر و هم مــادرم

ای «وفائی » سوخت از شعرت دلم            کی به روز حـشـر از تـو غــافــلـم

هرچه تیر آمده بر روی تنت جا شده است           بین میـدان کـرمت باز هـویدا شده است

آن قـدر نـیزه نشـسته به روی پیـکـر تو           هر کسی دیده تو را گفته علی پا شده است

یک عــمـود آمده امّـا دو نـفـر تا شده اند           تو سرت تا شده و من کمرم تا شده است

تــو شـبــیـه پـــدرم بــوده ای امّـــا حـالا           وجه تشبیه تو با پهلوی زهرا شده است

هر کجا می نگرم اکبـر من ریخته است           پسرم در وسط جنگ پـسـرها شده است

چه شـده با تنت از دقّـتِ شمشـیـر عـدو           نکند دور و برت حـرمله پیدا شده است

چه سرت آمده این قـدر زِ هم وا شده ای           چه قـدر پیـکـر تو مثل معـمّـا شده است

دشمنت اشک مــرا دیــده ولی می خندد           وسط گـریۀ من هـلهـلـه بر پـا شده است

عـمّه ات آمده از خیـمـه کـنـارت برخیز           عـمّـه ات آمــده و نـائب لـیـلا شـده است

استخوان خردترین پیکر بر روی زمین           چشم بابات ببـین، هم دم دریـا شده است

خـون جاری شده از شرم نگـاهت یعنی           پدرت بی تو (اسیر ) غـم دنـیا شده است

هرگـز دوبـاره مثل تو پیـدا شود عـلـی            بعد از تو خـاک بر سر دنیـا شود علی

از این درخت پر ثمر اصلاً بعید نیست            یا مصطـفی شود ثـمـرش یا شـود علی

با چـهـرۀ پـیـمـبــری آمـد ز خـیـمه گـاه            وقـتش رسیده است که حـالا شود علـی

یک عـمر قـد و قـامت او را نگـاه کرد            یعـنی که پیـر شد پـدرش تـا شـود علی

بیش از همه حـسین دلش شـور می زند            وقـتی مـیـان مــعـرکه تنهـا شود عـلـی

از بس که تیغ آمد و بر پیکرش نشست            دیگر تـوان نـداشت ز جـا پا شود علـی

از بس که مختصرشده ای تو؛ گمان کنم            در بـین یک عـبـا بدنت جـا شود عـلـی

از نسل حیدری و دلاورتر از تـو نیست          یعنی پس از علی، علی اکبرتر از تو نیست

منطق قبول داشت که با خلق و خوی تو          شخصی میان خلق پیمبرتر از تو نیست

آنان که در شجـاعـت تو شک نمـوده اند          خـیبر بیـاورند که حیـدرتـر از تو نیست

آخر خلـیـفــه خسته شد و اعـتـراف کرد          از مردمان شهر کسی برتر از تو نیست

سـاقـی کنار حوض نشـسته است منتظر          حالا برو بهشت که کوثرتر از تو نیست

خـواهـم اگـر به آن قد و بـالا ببـینـمت           باید تو را به وسعت صـحـرا ببـینـمت

حالا که نیزه خورده و پهلو گـرفته ای           پیغـمـبرم... به کـسـوت زهـرا ببـینمت

خوبست این که حداقل مـادر تو نیست           ورنـه چـگــونــه در بر لیـلا ببـیـنـمت

جـان کـنـدن مرا به تمسخـر گرفـته اند           پیـش بـسـاط خــنــده ایــن هـا ببـیـنمت

تـرسـم ز عـمـه بـود بـیـاید... که آمد            حالا من عمه را بـبـرم ... یا ببینمت؟!

تـشنه نرفـته است ز خـون تو دشنه ای           بـایـد به نــیـزه هــا نـگرم تـا ببـیـنـمت

رفتــی و لـرزه بـه جــان پـدرت افتـاده           از نفس، خواهر من پشـت ســرت افتـاده

همۀ دشت پر ازعطر پیمبــر شده است           هر طرف تکه ای از بال و پرت افــتاده

این فزع کردن من دست خودم نیست علی           چــشمــم آخـــر به تن مختصرت افتــاده

یک نفر بیش نبودی که به میدان رفتـی              این همه نــیزه چـــرا دور و برت افتاده

نـفـسی تـازه کن و باز دلم را خوش کن              روی جـسـمـت پـدر محـتصرت افــتاده

کوچـــه ای بـاز نمودند که راحت بزنند              بین لــشگـــر علـــم و هم سپـرت افتاده

زود آمـدم کـنار تـو اما چـه دیــر شـد            بـابـایِ داغ مرگ جوان دیده پـیـر شد

کامـم هـنـوز تشنـۀ آن کام تـشنه بــود            امـا لـب تو چـشـمـۀ خـون کـویــر شد

سنگـیـنی زره به تنت مـانـد و آهـنـش            در زیر پای این همه ضربه حریر شد

قسمت شدست میـوۀ من قـسمتت کـنند            جسمت نصیب نیزه و شمشیر و تیر شد

هرگوشه گوشه ای، همه جا پیکر تو هست            بی خود نبود این که دلم گـوشه گیر شد

دسـتت کجـاست تا که بلـنـدم کـند مـرا            افـتــاده ام به پـای تو جـانـم اسـیـر شد

باید هـزار مرتبه بعد از تو کشتـه شد            باید که دست شست ز دنـیا و سیر شد

مُردم ز بس كه بر بدنت بوسه می زنم            بر كـام خشك خـنده زنت بوسه می زنم

بر زلف خون پر شكنت شانه می كشم            بر زخـم هـای دل شكـنت بـوسه می زنم

بوی تــو می دهـنـد دم دشـنـه هـا بـبـین            بر نـیـزه های زخـم زنت بوسه می زنم

شـایـد لـبـی گـشـوده و بـابـا بـخـوانـیـم            قـامت خـمیده بر دهـنت بوسه می زنـم

هر سـو دویـده و تن تـو جـمع می كـنم            بـر تـكّـه تكّـه های تنت بـوســه می زنم

آرام تـا بـه روی عــبــا مـی گـذارمـت            هـمـراه عـمه بر كـفـنت بـوسه می زنم

چون به میدان ز حَـرَم اكـبـر رفت            دل ز جان شـست سوى دلبـر رفت
روح از جــسـم حـرم یـكـسر رفت            هـمـه گـفـتــنـد كه پـیـغـمـبـر رفـت

زان طـرف مـرگ به اسـتـقـبـالـش            زین طـرف جـان حـسیـن دنـبـالش

اى رخـت مــاه و هـــلال ابـرویت            صــبــر كـن سـیـر بـبـیـنــم رویـت
هـم كـنــم خـوب تـــمـاشـاى تـو را            هــم بـبـیــنــم قــد و بــالاى تــو را
در خـــم زلـف تــو دلــهــا بـسـتــه            اشـك مـن راه تـــمــاشـــا بــســتــه
مـن نـگـویـم مـرو اى مــاه، بـــرو            لـیـك قـــدرى بَـــرِ مـن راه بــــرو
ســپــه كــوفـــه و شـــام اسـتــــاده            بـه تــمـــاشـــاى شـــه و شهـــزاده
شــه روی نــعــش پـــسـر افــتـاده            هـمــه گــفــتـنـد حـسـیـن جـان داده

ای تـجــلـّی صـفـــات هــمـۀ بـرتــرهــا           چـه قـدر سخـت بـود رفـتـن پیـغـمـبرهـا

قد من خم شده تا خوش قد و بالا شده ای           چون که عشق پدران نیست کم از مادرها

پـســرم! می روی امــا پـدری هـم داری           نـظـری گــاه بـیـنــدار به پـشـت ســرها

ســر راهت پــسـرم تا در آن خیمه برو           شــایـد آرام بگـیــرنـد کـمی خـواهـرهـا

بهتر این است که بـالای سـر اسـماعیـل           هـمـه بـاشـند و نبـاشـند فـقـط هـاجـرهـا

مـادرت نیست اگر مادر سـقـا هم نیست           عـمــه ات هـسـت به جـای همـۀ مـادرها

حـــال کــه آب نــدارنــد بــرای لـب تـو           بهتر این است که غارت شود انگشترها

زودتـر از همـۀ آماده شدی، یعـنی کـه:           آن چنان خسته نگشته است تن لشگرها

آن چنان کهنه نگشته است سُم مرکب ها           آن چنان کند نگشته است لب خنجـرها"

آیـه ات بخـش شده آیـنـه ات پـخـش شــده           عـلــیّ اکــبــر مـن شـد عــلی اکــبـرهـا

گـیرم از یک طـرفی نیـز بلنـدت کـردم           بر زمـیـن بـاز بـمانــد طـرف دیگـرهـا

بـا عـبـای نبـوی کار کـمـی راحـت شـد           ورنه سخت است تکان دادن پیـغمبرهـا

گـیسو به باد می دهی و دلبـری عـلـی            پا در رکاب می زنی و محشری علی

ابـرو نهـان کن از نظر خـیـرهٔ حسود            آئـیـنه دار صـورت پـیـغـمـبـری علی

قـامت مگو قـیامت زهـراست قـامـتت            از بس که قد کشیده ای ومحشری علی

گــرم طـواف روی تـو آل ابـوتــراب            غـرق عـبـادتی و خـدا منظری عـلـی

وصفت همین بس است که در کوی رب عشق            شــه زاده حــرم، عـلـی اکـبری عـلـی

وجه غـیور هر غضبت وقت حمله ها            گـاه رجز تو منتسب از حـیدری علی

بین خطوط روی جبینت پر از خداست

ابن الحـسـین لیـلـی لـیلای کـربــلاست

نـور خـدا ز صورت تو دیده می شود            پـیـغـمـبرانه بر هـمه تـابـیــده می شود

شمشاد قامتی و به شمـشـیر کـوفـیـان            گـلـبرگ ها ز سـاقه تو چـیـده می شود

مثل بلـور شیـشـه ای سنگ خـورده ای            با بوسـه ای وجود تو پـاشـیده می شود

جسمی که زیرضربه به هم ریخته چه سان            هر تکه ای به روی عبا چیده می شود

بـر نـالـه هـای مـمـتـد بـابـا کــنـار تـو            از سوی لشگری همه خندیده می شود

قـلـبی که از تــمـام تـنت پــاره تر شده            با هر صـدای قهـقـه رنجـیده می شـود

دنـبال زینب آمـده ســقــای عــالــمـین

فـریاد می زنند که وای از دل حـسیـن

این نیـزه ها که روی تنت قـد کـشیده اند            انگـار تـیـغ به روی محـمد کـشـیـده اند

تا این که خوب خوب جـدایت کنند، آه!            هر گـوشه هر طرف که نباید کشیده اند

بالای زین بمان که و گرنه به رسم کفر            این هـا اگــر سـوار بیـفـتـد کـشـیـده انـد

فزت و ربّ کرب و بلا را بخوان که باز            این ابن مـلـجـمـان هـمگی قـد کشیده اند

حتی فـرشته های خـدا هم قـلـم به دست            بر تکّـه تکّـه هـای تو گـنـبـد کـشـیده اند

از پا نـشـستم از غـم و پـائـین پـای من            تنها برای توست که مـرقـد کـشـیـده اند

خـواهـم که بـوسـه ات زنـم اما نمی شود            جـایی بـرای بـوسـه که پـیـدا نـمی شـود

لب را به هم بزن و نفس زن که هیچ چیز            شـیـرین تـر از شـنـیـدن بـابـا نـمـی شـود

هرعضو را که دیده ام ازهم گشوده است            جز چـشم تو که بر رخ من وا نمی شود

خشـکـم زده کــنـار تو و خـنـده هـایشان            خـواهم بلـند گـردم از این جـا نمی شـود

ای پـــاره پــاره تن ز دل پــاره پـاره ام            گـفـتــم بغــل کـنــم بـدنت را نـمـی شـود

بایـد کــفـن بـه وسعـت یک دشـت آورم            در یک کـفـن که پیکـر تو جـا نمی شود

حجـلـه گـرفـتـه پــای تنت مـادرم بـبـین            اشکم حریف گریــه ی زهــرا نمی شود

دویـده ام ز حـرم تـا که زنـده ات نـگــرم           مبـنـد دیـده کمی دست و پا بـزن پـسـرم

ز مصحـف تنت این آیـه های ریختـه را           چگـونه جمع کـنم سوی خـیمـه ها بـبـرم

به فصل کودکی و در سنین پـیری خود           دو بار داغ پیـمـبـر نـشـست بـر جـگـرم

میان دشمن از آن گـریه می کنم که مگر           به کام خشک تو آبی رسد ز چشـم تـرم

من آن شکـسته درختم که با هـزار تبـر           جدا ز شاخـه شد افـتـاد بر زمین ثـمـرم

اگرچه خود ز عطش پای تا سرم می سوخت           زبان خشک تو زد بیـشتر به دل شررم

مـگـر نه آب بُـوَد مهـــر مــادرم زهــرا           روا نبـود تو لب تـشنه جان دهی به برم

جـوان ز دل نرود گر چه از نظر برود           تو نِی برون ز دلم می روی نه از نظرم

به پـیـش دیـدۀ من پـاره پـاره ات کـردند           دلـی به رحــم نـیـامـد نگـفـت من پــدرم

مصیبتی که به من می رسد محبت اوست           هــزارهــا چـو تـو تـقـدیـم حـیّ دادگـرم

به روز حشر نگـرید دو دیده اش "میثم"           کسی که گـریـه کـنـد بر سـتـارۀ سحـرم